Tuurlijk doen al die mensen in de zorg goed werk. En de leerkrachten. Vuilnismannen. Hulpverleners. Lekker bezig. Echt. Het applaus is verdiend. Maar ik mis een beroepsgroep. De mensen die zorgen dat we in het dagelijks leven niet uitgelachen worden. Dat we er een beetje normaal bijlopen.

Ik ga altijd eens in de zes weken (of zeven, of acht) naar Antoinette. Maar Antoinette mag even niet knippen. En mijn haar moet er nu echt af. Ik werk dan wel thuis, maar toen ik laatst een skypegesprek wegdrukte omdat ik mijn haar nog niet gedaan had, dacht ik: dit kan zo niet langer. Thuiswerken of niet, ik moet mijn collega’s af en toe onder ogen komen. Ik moet er net zo uitzien alsof ik naar mijn werk ga.

De ellende begon met een YouTube-filmpje dat voorbij kwam. Een tutorial om zelf je eigen haar te knippen. De man in de video had heel hip haar en deed net of het heel eenvoudig was. Maar toen ik het zelf probeerde scheerde ik binnen twee seconden een enorme hap uit de zijflank. Mijn vrouw moest me helpen. Ik bracht het leuk: “schat, hoe moeilijk kan het zijn. Als je jurist bent, kun je ook kapper zijn.”

Vijf minuten later zat ik in mijn boxer, op de kleine bureaustoel van mijn zoon, in de badkamer. Mijn haren natgemaakt. Het kon beginnen. Tenminste, toen mijn vrouw eenmaal doorhad hoe je tegelijkertijd een schaar, een kam en een pluk haar vasthoudt. Ze begon aarzelend. Ik zag kleine plukjes bruin en grijs naar beneden vallen. Hele kleine plukjes. Pas toen ik zei dat ik bij Antoinette altijd veel grotere plukjes zag vallen, ging ze los.

Het werd een ochtend waarin alle emoties voorbij kwamen. Van slappe lach tot woede. Van onverschilligheid tot pure wanhoop. Tegen alle mensen die zeggen dat samen thuiswerken slecht is voor je relatie wil ik zeggen: ga elkaars haar eens knippen. Dan zie je dat samen thuiswerken best meevalt. Mijn vrouw en ik eindigden de dag ’s avonds in de tuin met een minutenlang applaus voor alle kappers in Nederland.