‘Papa, ik kan niet slapen.’ ‘Hoe komt dat jochie?’ ‘Ik ben bang, ik moet steeds aan enge dingen denken.’ ‘Wat voor enge dingen dan?’ ‘Vuur… en schieten…’ Soms schaam ik me tegenover mijn kinderen voor de wereld waarin wij leven. Een wereld waarin we massaal automatische wapens kopen om onszelf te kunnen verdedigen. Een wereld…
Ik had ze niet zien komen. Ze waren er ineens. Pas later hoorde ik dat ze gebracht waren door hun moeder. Ik schatte ze een jaar of 15. Hooguit. Aan het plezier dat ze samen hadden, maakte ik op dat ze voor het eerst zonder ouders gingen kamperen. Waarschijnlijk jochies uit de regio. Lekker veilig…
– Kom jongens, we gaan naar bed. — Maar Umizoomiz is nog niet afgelopen. – Maakt niet uit, het is bedtijd. — Ahhhhhhhuuuhhuhuh – Huilen helpt niet, we gaan gewoon naar bed. — Mogen Dora en Boots mee naar boven? – Nee, die horen beneden. — Waarom dan? – Omdat je ze de vorige keer…
